آقای ذاکر این وبلاگ برای شماست چیزای هم که می نویسم می خوام در شأن شما باشه 
 من نمی تونم چیزی بذارم که در موردش چیزی نمی دونم.برای شادی روح سید صلوات .

جرجی زیدان
جرج زیدان در مورد امام حسین (ع) کتاب فاجعه کربلا را تالیف کرده است. زیدان در این کتاب با مراجعه به کتب معتبر و موثق، مختصری از تاریخ صدر اسلام و حوادث عاشورا را تا ورود اسیران کربلا به شام آورده است که در اینجا به حضور اسیران در برابر یزید اشاره می‌شود:
«... منظره سر بریده حسین علیه‌السلام همه را متاثر و محزون ساخت... وقتی چشمان یزید بر سر بریده افتاد سرتا پا بلرزید و دانست چه عمل بزرگ و فجیعی را مرتکب شده است...»
عجیب است که یزید به حضرت زینب (س) گفت: پدر و برادرت (علی (ع) و حسین (ع)) از دین خارج شدند.
زینب (س) گفت: تو و پدر و جدت به دین خدا و دین پدر و برادر و جدم داخل شدید.
مضمون نامه عبیدالله بن زیاد به عمر بن سعد که شمر فرستاده، چنین است: «من تو را به طرف حسین نفرستادم که با او به ملایمت و خوشی رفتار کنی و به او امان دهی... اگر تسلیم شدند پیش من بفرست وگرنه با آنان بجنگ و همگی را به قتل برسان، زیرا مستحق کشته شدن هستند... اسب‌ها را از روی نعش آنان بگذران، اگر اوامر ما را اجرا کنی، پاداش خوبی به تو خواهم داد؛ وگرنه از کار کناره‌گیری کن، شمربن ذی‌الجوشن فرماندهی کل را به عهده خواهد گرفت...»
توماس ماساریک
توماس ماساریک مصیبت‌های امام حسین علیه‌السلام را با حضرت عیسی علیه‌السلام مقایسه کرده، می‌نویسد: «مصائب مسیح نسبت به مصائب حسین علیه‌السلام مانند پر کاهی است در برابر کوهی بزرگ».
نیکلسون
نیکلسون می‌گوید: «بنی امیه طغیانگر بودند و قوانین اسلامی‌ را نادیده انگاشتند. مسلمین را خوار کردند و صاحبان اصلی حکومت را کشتند. بنابراین، تاریخ از روی انصاف حکم می‌کند که خون حسین علیه‌السلام به گردن بنی امیه است.»
نیکلسون در جایی دیگر حادثه کربلا را موجب اتحاد می‌داند و تاثر آن را در ایران ذکر می‌کند.
حادثه‌ کربلا مایه‌ پشیمانی و تاسف امویان شد؛ زیرا این واقعه شیعیان را متحد کرد و برای انتقام حسین (ع) همصدا شدند و صدای آنها در همه جا و مخصوصا نزد ایرانیان که می‌خواستند از نفوذ عرب آزاد شوند، انعکاس یافت.»