اين حسين عشق است و سامانش بود پروانه اي
من که باشم حلقه اي جز بر در ويرانه اي

بند و زنجيري نخواهد عاشق روي حسين
چون که او خود حر بود از بند هر سامانه اي

شهپر و شاهي پسند خوبرويانست و بس
ما که هم آواره ايم هم بهر او ديوانه اي

عاشقي خواهد که او شرم و حيا در خاطرش
ما که در بند زبانيم، ره کجا زان خانه اي

طبعي از بند و هوا خواهد رها ياد حسين
ما کجا، طبع وهواي يکچنين جانانه اي